Przykładem szczegółowo opisanej traumy jest PTSD (zespół stresu pourazowego). Zespół stresu pourazowego wiąże się z przeżyciem ciężkiego doświadczenia – takiego jak śmierć bliskiej osoby, gwałt, wypadek, udział w wojnie, ale także wydarzeń z młodości czy dzieciństwa, których w tamtym czasie nie dało się przeżyć. emocjonalnie. Osoby cierpiące na zespół stresu pourazowego zmagają się z bardzo nieprzyjemnymi skutkami, takimi jak retrospekcje, czyli spontanicznie pojawiające się obrazy trudnych chwil, które powracają w życiu codziennym. Warto podkreślić, że w konfrontacji z traumatycznym doświadczeniem najsilniejszym możliwym systemem obronnym jest dysocjacja – dysocjacja od siebie jako najwyższego poziomu radzenia sobie z przeżytą traumą.

 

DID (dysocjacyjne zaburzenie tożsamości) charakteryzuje się tym, że następuje dezintegracja ego, w związku z czym taka osoba ma osobowości, które nie wiedzą o swoim istnieniu, tak że przy pomocy pewnego bodźca swoiście „podskakują” między sobą. Osoba z takim zaburzeniem może mieć zaniki pamięci, które nie są standardowym zapominaniem i może wytwarzać własne, odrębne wspomnienia lub tożsamość. Zdarza się nawet, że mogą identyfikować się z odmienną płcią, mieć odmienne preferencje seksualne, alergie czy nawet iloraz inteligencji. Celem kształtowania odrębnych osobowości jest ochrona osobowości pierwotnej przed bólem. Proces terapeutyczny DID polega głównie na psychoterapii. Celem psychoterapii jest odnalezienie pierwotnej części pacjenta i zintegrowanie ego, czyli połączenie wszystkich osobowości w jedną całość, poprzez uzdrowienie traumatycznych doświadczeń poszczególnych osobowości.